Αφετηρία των παιδικών, δημιουργικών μου σκέψεων,οι αυλές και οι πόρτες τους,τόπος συνάντησης,για τον παιδικό όχλο της γειτονιάς. Η πόρτα έγινε σύμβολο ομορφιάς και προστασίας.

 Σφράγισε με την ομορφιά της τον πολύτιμο θησαυρό του Αλαντίν,του δικού μου παραμυθιού, που έκρυβαν όλα εκείνα τα προσφυγικά σπίτια με τα διάφανα γυαλιστερά κρυσταλλάκια που κρέμονταν από τα φωτιστικά,τα μικρά μεταξωτά κομμάτια υφάσματος που κάλυπταν τις καρέκλες και κάποιες φορές με βελούδο τα τραπέζια. Κάθε σπίτι είχε την δική του μορφή την δική του αύρα την δική του αίγλη ….την δική του πόρτα !

Οι άνθρωποι κουβαλούσαν την ιστορία και την κουλτούρα της Μικράς Ασίας φέροντας στον χώρο τους και στην συμπεριφορά τους την κομψότητα και την πολυτέλεια ενός αλλιώτικου κόσμου μαγικού και ονειρικού στα παιδικά μου μάτια.

Μετέφεραν τις ιστορίες τους μαζί με το γλυκό του κουταλιού στο καλωσόρισμα! Η αγκαλιά της γειτόνισσας τι περισσότερες φορές ήταν καταφύγιο και βάλσαμο μαζί.
Οι αυλές μας τόπος συνάντησης για σκανταλιές ,κατάστρωση σχεδίων για ομαδικά παιχνίδια,κάποτε σκληρά με ματωμένα γόνατα και έντονη την μυρωδιά του ιδρώτα που καθόλου δεν μας εμπόδιζε να φτιάχνουμε τα δικά μας διαστημόπλοια από καρέκλες και ότι άλλο βρίσκαμε .
Η αυλή και η πόρτα της έκρυβε ,το δικό της μυστήριο ,τον δικό της μικρόκοσμο.

 Οι πόρτες……οι δικές μου οι πόρτες, είχαν όνομα,γεύση, μυρωδιά, ηλικία και πρόσωπο !
Ήταν μια άλλη εποχή που το ωραίο έφυγε μαζί της. Αυτή μου την ανάμνηση θέλω να μοιραστώ μαζί σας!  Facebook fan page